1 pytania metodyka i teoria wf, instruktor sportu tenis

Zagadnienia (przykładowe pytania) na egzamin instruktorski z części ogólnej

Metodyka i teoria wf:

1.       Wymień i opisz metody prowadzenia zajęć ruchowych.

2.       Co to jest kultura fizyczna i z czego się składa?

3.       Opisz metody nauczania ćwiczeń ruchowych.

4.       Opisz podstawowe toki lekcyjne.

5.       Opisz na czym polega: indywidualizacja, intensyfikacja i intelektualizacja zajęć ruchowych.

6.       Opisz formy (sposoby) organizacji zajęć ruchowych lub lekcji wf.

Ad. 1  Wymień i opisz metody prowadzenia zajęć ruchowych.

METODY PROWADZENIA ZAJĘĆ RUCHOWYCH

·         METODY REPRODUKTYWNE (odtwórcze).

·         METODY PROAKTYWNE (usamodzielniające).

·         METODY KREATYWNE (twórcze).

METODY REPRODUKTYWNE (odtwórcze)

·         Metoda naśladowcza – ścisła.

·         Metoda zadaniowa – ścisła.

·         Metoda programowanego uczenia się.

Metoda naśladowcza – ścisła

Nauczyciel/trener stawia uczestników w sytuacji zadaniowej w wyniku nakazów i poleceń. Nauczyciel/trener ściśle określa zadanie – ćwiczenie, a uczestnicy ściśle je odtwarzają (naśladują pokazany ruch).

Metoda zadaniowa – ścisła

Nauczyciel/trener stawia uczestników w sytuacji zadaniowej – ścisłej, tzn. w takiej, w której uczestnicy odczuwają wewnętrzną potrzebę osiągnięcia ściśle określonego celu.

Metoda programowego uczenia się

Metoda jest podobna do zadaniowej – ścisłej. Różnica polega na tym, że program osiągnięcia celu nauczyciel/trener podaje nie „na żywo”, lecz w postaci broszury lub tablic informacyjnych, a uczestnik samodzielnie odtwarza zadanie ruchowe.

METODY PROAKTYWNE (usamodzielniające)

·         Metoda zabawowa naśladowcza.

·         Metoda zabawowa klasyczna.

·         Metoda bezpośredniej celowości ruchu.

·         Metoda programowanego usprawniania się.

Metoda zabawowa naśladowcza

Nauczyciel/trener stwarza sytuację zadaniową polegającą na wywołaniu u uczestników potrzeby naśladowania określonego przedmiotu, czy zjawiska, którego istotą jest określony ruch. Zadaniem uczestników jest naśladowanie owego przedmiotu czy zjawiska według własnego wyobrażenia i inwencji.

Metoda zabawowa klasyczna

Uczestnicy stawiani są w sytuacji zadaniowej poprzez podanie przez nauczyciela/trenera fabuły zabawy lub przepisów gry i odpowiednie czynności organizacyjne (celem przygotowania terenu zabaw i gier oraz przyborów). W tej sytuacji zachowanie się uczestników jest swobodne i samodzielne. Jedynymi ograniczeniami są fabuła i przepisy.

Metoda bezpośredniej celowości ruchu

Nauczyciel/trener stwarza sytuację zadaniową polecając uczestnikom wykonanie prostego zadania w odpowiednio dobranej pozycji wyjściowej. Celem bezpośrednim dla uczestników jest wykonanie zadania. Właściwy cel znany jest tylko nauczycielowi/trenerowi.

Metoda programowanego usprawniania się

Ćwiczący czuje się w sytuacji zadaniowej, ponieważ odczuwa potrzebę usprawniania się, w wyniku której podejmuje określony program działania (np. na „ścieżce zdrowia”). Rolę regulatora czynności usprawniających sprawuje środowisko (teren, przyrządy itp.). Wykonania konkretnych zadań wymaga pewnej inwencji od uczestników.

METODY KREATYWNE (twórcze)

·         Metoda ruchowej ekspresji twórczej.

·         Metoda problemowa.

Metoda ruchowej ekspresji twórczej

Nauczyciel/trener stawia uczestników w sytuacji zadaniowej, którą uczestnicy powinni samodzielnie, twórczo rozwiązać, przy czym każde rozwiązanie zademonstrowane przez uczestnika uważa się za poprawne. Zadania polegają na inscenizacji poszczególnych tematów ruchem i mimiką.

Metoda problemowa

Nauczyciel/trener stawia uczestników w sytuacji problemowej tzn. takiej z którą uczestnicy spotykają się po raz pierwszy i nie znają sposobu jej rozwiązania. Uczestnicy samodzielnie analizują sytuację, tworzą rozwiązanie problemu i weryfikują jego poprawność w praktycznym działaniu.

Ad. 2  Co to jest kultura fizyczna i z czego się składa?

Kultura fizyczna – część kultury społeczeństwa związana z rozwojem fizycznym człowieka, z dbałością o zdrowie, sprawnością, wydolnością fizyczną i piękne ciało. O rozwoju kultury fizycznej decydują:

-          system wartości

-          tradycje

-          światopogląd

-          wychowanie

-          przekonania

-          rozwój nauki

-          materialny poziom życia

-          potrzeby indywidualne i społeczne

Kulturę fizyczną tworzy:

-          wychowanie fizyczne, mające na celu rozwój i podtrzymanie sprawności oraz wytworzenie nawyków,

-          rehabilitacja ruchowa ma za zadanie przywrócenie utraconego z różnych przyczyn zdrowia lub sprawności fizycznej,

-          rekreacja jest czynnym wypoczynkiem, zapewnia regenerację sił (fizyczną i psychiczną) przez wykonywanie czynności interesujących przyjemnych, pozbawionych elementów obowiązku

-          sport wyczynowy zaspokaja potrzebę aktywności ruchowej połączonej z rywalizacją oraz potrzebę dążenia do perfekcji

Ad. 3 Opisz metody nauczania ćwiczeń ruchowych

· Nie specyficzne;

- siłowe,

- poglądowe,

- działania praktycznego.

· Specyficzne;

1 – metoda syntetyczna (całości) – polega na nauczaniu określonej zabawy, gry, ćwiczenia ruchowego w całości, od początku w pełnej formie. W przypadku zabaw i gier ruchowych powinna ona być podstawowa metodą nauczania.

2 – metoda analityczna (części) – polega na nauczaniu poszczególnych elementów zabawy, gry, ćwiczenia ruchowego. Nauczanie rozpoczyna się od elementów prostych, łatwych. Po opanowaniu przez ćwiczących wyizolowanych elementów ruchu, należy przejść do bardziej złożonych, by w efekcie końcowym U opanował daną zabawę, grę, ćwiczenie w całości.

3 – metoda mieszana (syntetyczno – analityczna) – polega w pierwszej fazie na nauczaniu częściami, a następnie w pełnej formie. Może ona polegać także na podziale U na grupy. U mniej sprawni uczą się zabawy, gry, ćwiczenia za pomocą metody analitycznej, by przejść do pełnej formy ćwiczenia. Natomiast U sprawniejsi mogą uczyć się od początku w pełnej formie zabawy, gry, ćwiczenia.

4 – metoda kompleksowa – polega na nauczaniu wyodrębnionych przez N kompleksów ruchowych danej zabawy, gry lub ćwiczenia ruchowego i jest połączeniem poprzednich metod, stosowanym często w celu korygowania błędów w wykonywanym ruchu.

Ad. 4 Opisz podstawowe toki lekcyjne

1. Toki czyste zabaw i gier ruchowych wg Trześniowskiego 1995

Dzieci 7-10 lat

Dzieci 11-12 lat

Dzieci powyżej 12 lat

-    zabawa ze śpiewem,

-    zabawa lub gra orientacyjno-porządkowa,

-    zabawa lub gra na czworakach,

-    z lub g rzutna,

-    z lub gra bieżna,

-    z lub g orientacyjno-porządkowa,

-    z lub g skoczna,

-    z ze śpiewem.

-    z ze śpiewem,

-    z lub gra orientacyjno-porządkowa,

-    z lub g z mocowaniem,

-    z lub g bieżna,

-    z lub g rzutna,

-    z lub g skoczna,

-    z  ze śpiewem lub pląs.

-    z lub g orientacyjno-porządkowa,

-    z lub g z mocowaniem,

-    z lub g bieżna,

-    z lub g rzutna,

-    z lub g skoczna,

-    z lub g kopna,

-    z o charakterze uspokajającym.

2. Tok lekcji zabaw i gier ruchowych z ćwiczeniami kształtującymi wg Kalinowskiego 1970.

Część 1: czynności organizacyjno-porządkowe, zabawa ze śpiewem, z lub g orientacyjno-porządkowa.

Część 2.a. ćwiczenia kształtujące – ćwiczenia: ramion, tułowia w płaszczyźnie strzałkowej, nóg, t w płaszczyźnie czołowej, r i n, t w płaszczyźnie poprzecznej, mięśni brzucha, t w płaszczyźnie mieszanej, mięśni grzbietu, równoważne, podskoki.

Część 2.b. z lub g na czworakach lub z mocowaniem, z lub g bieżna, rzutna, skoczna.

Część 3. z ze śpiewem, marsz lub pląs, czynności organizacyjno-porządkowe.

3. Tok lekcji z przewagą ćwiczeń gimnastycznych wg Denisiuka 1964.

Część 1. czynności organizacyjno-porządkowe, z ze śpiewem, z lub g orientacyjno-porządkowa.

Część 2.a. ćwiczenia kształtujące (jw.), z lub g ożywiająca.

Część 2.b. ćwiczenia stosowane i użytkowe – zwinności, siły (zwisy i podpory), równowagi na przyrzadach, skoczności (skoki gimnastyczne), biegi i rzuty.

Część 3. z ze śpiewem lub z, g lub ć uspokajające lub korektywne, czynności organizacyjno-porządkowe.

4. Tok lekcji z i g ruchowych z elementami la

Część 1. czynności organizacyjno-porządkowe, z lub g ożywiająca lub dyscyplinująca, ćwiczenia kształtujące (jw.).

Część 2. z lub g bieżne, rzutne, skoczne.

Część 3. z lub g uspokajająca, czynności organizacyjno - porządkowe.

5. Tok lekcji z i g ruchowych z elementami zespołowych gier sportowych.

Część 1. czynności organizacyjno-porządkowe, z lub g ożywiająca lub dyscyplinująca.

Część 2. a. ćwiczenia kształtujące jw., gra ruchowa.

Część 2.b. z i g ruchowe z elementami techniki danej gry zespołowej, z elementami taktyki,
g drużynowa o charakterze danej gry zespołowej.

Część 3. z lub g o charakterze uspokajającym, czynności organizacyjno-porządkowe.

6. Toki lekcji z i g ruchowych wg Bondarowicza 1982.

Dzieci klas 3-5

Z ćwiczeniami gimnastycznymi

Z grą drużynową

-    ć porządkowo-wychowawcze,

-    z lub g o charakterze ożywiającym i rozgrzewającym,

-    z lub g orientacyjno-porządkowa,

-    na czworakach,

-    z mocowaniem lub dźwiganiem,

-    masowa bieżna lub skoczna,

-    rzutna lub z podbijaniem, lub kopna,

-    skoczna lub bieżna o mniejszym natężeniu,

-    ćwiczenia korektywne,

-    z o charakterze uspokajającym,

-    ćwiczenia porządkowo-wychowawcze.

-    ć porządkowo-wychowawcze,

-    z lub g o charakterze ożywiającym,

-    ć gimnastyczne kształtujące wolne,

-    z lub g na czworakach,

-    z mocowaniem i dźwiganiem lub zwisy na przyrządach,

-    ć równoważne na przyrządach,

-    ć zwinności na przyrządach,

-    z lub g masowa, bieżna lub skoczna, lub skok przez przyrząd,

-    z lub g rzutna, lub z podbijaniem, lub kopna,

-    ć korektywne,

-    z lub g o charakterze uspokajającym,

-    ć porządkowo-wychowawcze.

-    ć porządkowo-wychowawcze,

-    z lub g o char. ożywiającym,

-    ć gimnastyczne kształtujące,

-    z lub g doskonalące elementy ruchowe danej gry drużynowej,

-    g drużynowa (uproszczona, szkolna, właściwa),

-    ć korektywne,

-    z o char. uspokajającym,

-    ćwiczenia porządkowo-wychowawcze.

7. Toki lekcji gier drużynowych.