1 - WLK BRYTANIA GAZETY PRESTIŻOWE Times,

The Times

Wydawany od 1 stycznia 1785 w Londynie

Od 1981 własność News Corporation Murdocha

charakter centro-prawicowy

nakład – 638 tys.

Profil The Times

Tradycyjnie gazeta konserwatywna. Zdarzyło jej się popierać Partię Pracy (np. w 2001 czy 2005 roku). Większość czytelników popiera Partię Konserwatywną, jednak przewaga nie jest tak miażdząca jak w przypadku partii lewicowych Guardiana lub Independent).

Na stronach Timesach debuitowała czcionka Times New Roman, po za tym pismo angażowało się w wynalazki techniczne posuwające dziennikarstwo naprzód.

Właściciel

Właścicielem Timesa jest multimedialna grupa News International (kontrolowana przez Murdocha) posiadająca gazety Sun, TIMES, SUNDAY TIMES, News of the World  (ponad 35 proc. udzialu w tym rynku).

News Corp. Założony został w 1979 w Australii.

Charakterystyczną cechą dziennika jest istnienie specjalnego komitetu powierniczego, który czuwa nad merytorycznym poziomem i polityczną niezależnością pisma - w skład komitetu wchodzą osoby cieszące się publicznym zaufaniem.

Times był pierwszą gazetą, która wysyłała korespondentów wojennych (np. depesze W.H. Russella z wojny krymskiej).

Poczynając od listopada 2004 roku Times ukazuje sie w formacie tabloidowym.

HISTORIA

Wiek XVIII do połowy XIX

Został utworzony pod nazwą The Daily Universal Register przez stolecznego drukarza Johna Waltera.

Jako Times od 1788 roku. W 1803 Walter przekazał posadę waściciela i redaktora naczelnego swojemu synowi Johnowi Walterowi Jr, który najbardziej dla pisma zasłużył się tym, że je umiędzynarodowił, tzn. zaczął pozyskiwać informacje z kontynentalnej części Europy (np. Francji). Dzięki temu dziennik zyskał na presiżu.

W pierwszych latach istnienia Times miał badzo silna pozycję na rynku – konkurencja była słaba, zyski Timesa ogromne, więc mieliśmy do czynienia z praktycznym monopolem. Times współpracował z wielkimi osobistościami świata polityki, sztuki, finansów i to także budowało jego renomę. Times mógł płacić za informację i artykuły więcej aniżeli konkurencja.

Za czasów redaktora naczelnego Johna Tadeusa Delane'a (1841) gazeta przeżywała złoty okres.

W 1847 trzeci John Walter (wnuk Johna) przejął gazetę. W latach pięćziesiątych gazeta stopniowo zaczęła tracić wpływy na skutek rozkwitu penny press, zwłaszcza Daily Telegraph i Morning Post.

Do chwili zniesienia podatku prasowego w 1855, gazeta sprzdawala dwukrotnie wiecej egzemplarzy, anizeli jej londynscy rywale. Byla, podobnie jak kilka stolecznych gazet niedzielnych, w pelni  uniezalezniona od jakichkolwiek dotacji zewnetrznych, co dawalo jej komfort niezaleznosci w sadach i opiniach. Dopiero pojawienie sie tzw. taniej prasy, a zwlaszcza Daily Telegraph, podwazylo wiodaca pozycje pisma, bedac przez ponad polwiecze niedoscignionym wzorem dla licznych gazet, takze niebrytyjskich. Jezeli mowimy o prasie Zjednoczonego Krolestwa jako ''czwartej wladzy'', sprawujaca wazna kontrolna funkcje (obok informacyjnej i edukacyjnej), to z pewnoscia nalezy miec na uwadze wlasnie szczegolna pozycje Timesa jako pisma elitarnego i bardzo wplywowego. Nie bylo w całym Królestwie pisma rownie znaczacego i opiniotworczego.

Do końca II wojny światowej

W 1890, kiedy redaktorem naczelnym był Arthur Fraser Walter, gazeta przeżyła poważny finansowy kryzys, ale udało jej się pozostać na powierzchni dzięki kolejnemu redaktorowi naczelnemu Charlesowi Fredericowi Moberly Bell (bardzo energetycznemu), który kierował pismem w latach 1890-1911. Za jego czasów Times był powiązany ze sprzedawaniem encyklopedii Encyclopaedia Britannica (stosował przy tym agresywny marketing). W 1908 roku współpraca została zerwana, z powodu walki o prawa do encyklopedii toczonej przej jej dwóch właścicieli (Walter Montgomery Jackson i Horace Everett Hooper, z którym współpracował dziennik). W tym samym roku gazetę wykupił magnat prasowy Alfred Harmsworth.

W 1922 John Jacob Astor wykupił Timesa. Gazeta miała wówczas umiarkowany centrowo-prawicowy charakter.

Do chwili obecnej

W1967 rodzina Astor sprzedała gazetę Rayowi Thomsonowi. Od 3 maja 1966 roku Times na pierwszej stronie zaczął zamieszczać informacje (wcześniej znajdowały się tu głównie reklamy). Thomson stł się właścicielem zarówno Timesa jak i Sunday Times. Powstała nowa spółka Times Newspapers Limited. Thomson Corporation miała poważny powód do zmartwień – związany z drukarskimi związkami zawodowymi i ich coraz większymi żądaniami. Thomson, by uchronić oba pisma od upadku musiał poszukać nabywcy, który dysponowałby odpowiednimi środkami finansowymi i który musiał się zobowiązać do sfinansowania przejścia na druk oparty na nowej technologii. Nowym właścicielem (od 1981 roku) został australijski potentat prasowy Rupert Murdoch, posiadający już wówczas gazetę News of the World. Murdoch wraz z Timesem przejął również Sunday Times.

Jeszcze w 1981 Murdoch wymienił na stanowisku redaktora naczelnego Williama Rees-Mogga na Harolda Evansa.  W okresie marzec-maj 1982 wdrożono nowy system drukowania gazet (na mocy porozumienia ze związkami zawodowymi), co sprawiło, że połowa ludzi z personelu straciła pracę. W 1986 roku Times przeniósł się ze swojej dotychczasowej siedziby przy New Printing House Square przy Fleet Street do nowej siedziby w Wapping (związane z ''rewolucją Wapping''.

We wrześniu 1993 gazeta wypowiedziała wojnę pozostałym gazetom, obniżając cenę egzemplarza z 45 pensow do 30 pensów. We wrześniu 2005 Times podniósł cenę do 60 pensów. Dla porównania Daily Telegraph i Guardian kosztowały tyle samo, a Independent o 5 pensów mniej. We wrześniu 2007 cena urosła do 70 pensów (Guardian i Daily Telegraph tak samo).

Rewolucja Wapping

Strajk związków zawodowych i pracowników zatrudnionych w News International. Rozpoczęty 24 stycznia 1986 roku. Przyczyną były przedłużające się negocjacje o prace z News International. Strajk objął około 6 tys. pracowników. Murdoch zbudował nową drukarnię w dzielnicy Wapping, opartą na nowej technologii, zatrudniającą mniej ludzi niż drukarnia z Fleet Street.

Przed rewolucją Wapping związki zawodowe miały bardzo silną pozycję, zaś pracownicy dysponowali wieloma przywilejami.Na Fleet Street praca drukarska była oparta o linotypy. Składanie tekstów było długie i bardzo męczące. Rząd Margaret Thatcher przygotował ustawy przebudowujące relacje pomiędzy pracownikami i pracodawcami pozwalające m.in. na wdrożenie nowej technologii druku.

Zaraz po wybuchu strajków Murdoch wyrzucił z pracy 6000 pracowników, zastąpił ich nowymi (zwłaszcza ze związku telekomunikacji, elektroniki i hydrauliki). Szybko przeniósł się do nowej drukarni.

Wyrzuconych pracowników wsparły poligraficzne związki zawodowe. Strajki opanowały wiele ulic i dzielnic Londynu. Związki i kierownictwo Partii Pracy nawoływało do bojkotu czterech gazet Murdocha.

W czasie strajków dochodziło do starć z policją, byli ranni. Wapping było specjalnie chronione przez policję, tak by nowa drukarnia mogła normalnie funkcjonować. Protestujących wsparły także kolejowe związki zawodowe. Murdoch rozwiązał problem dystrybucji transportując gazety transportem drogowym.

Strajk zakończył się 5 lutego 1987 roku.

Kontrowersje (antysemityzm, polityka ustępstw)

We frontowym artykule z 29 lipca 1914 redaktor naczelny Wickham Steed argumentował za wzięciem udziału w wojnie przez Zjednoczone Królestwo. W artykule z 31 lipca Steed określił starania o to, by Wielka Brytania pozostała neutralna ''brudną niemiecko-żydowską, międzynarodową, finansową próbą zmuszenia jej do popierania neutralności''.

8 maja 1920 roku w Timesie opublikowano artykuł o Protokołach Mędrców Syjonu, przedstawiając je jako autentyczny dokument i określając Żydów największym zagrożeniem dla świata. Rok później Philip Graves, korespondent z Konstantynopola, opublikował Protokoly i przedstawił je jako fałszerstwo. Artykuł sprzed roku został wycofany. W latach trzydziestych gazeta okryła się złą sławą broniąc polityki ustępstw względem Niemiec. Geoffrey Dawson – wówczas naczelny był kojarzony z osobami kojarzonymi z polityką appeasementu, przede wszystkim z Nevillem Chamberlain'em.

W czasie wojny, w latach 1941-1946 z Timesem współpracował historyk E.H. Carr, znany ze swoich sympatii prokomunistycznych. W grudniu 1944 roku w Atenach wybuchły walki pomiędzy greckimi komunistami z ELAS i Armią Brytyjską. Carr w jednym z artykułów poparł komunistów, za co został potępiony przez Winstona Churchilla. Wszystko spowodowało, że w czasie II wojny światowej Times był określano jako ''trzypensowy Daily Worker'' (DW to gazeta.skrajnie lewicowa).

Spadający poziom

Times od zawsze uchodził za klasowy dziennik o wysokim poziomie dziennikarstwa. Wiele osób uważa, że wraz z przejęciem gazety przez Murdocha jej poziom uległ gwałtownemu obniżeniu. Jako dowód przytaczają sprawozdania Timesa z życia celebrites i więcej relacji sportowych (chociaż jeszcze nie znajdują się one na pierwszej stronie, nie jest dobrze).

Cenzura

W 1988 roku korespondent zagraniczny Robert Fisk zrezygnował z pracy w Timesie ze względu na, jak twierdził, ocenzurowanie jego artykułu o zestrzeleniu irańskiego Airbusa w lipcu 1988 roku.

Sunday Times 

Tygodnik, 1,45 mln egz. Założony w 1822 roku, połączył się w 1967 r. z The Times. Ukochane dziecko R. Murdocha, jedno z najlepszych i najchętniej czytanych niedzielnych pism brytyjskich.

Daily Telegraph

The Daily Telegraph

Wydawany od 1855 w Londynie

Własność  David i Frederick Barclay

charakter konserwatywno-liberalny

Profil DT

Daily Telegraph był tradycyjnie konserwatywny. Osobiste połączenia między dziennikarzami DT a kierownictwem Partii Konserwatywnej, czyli Torysów, razem z wpływem gazety na działaczy partyjnych, sprawiły, że gazeta często jest określana jako Torygraph, zwłaszcza przez satyryczny magazyn Private Eye. Jednak wcześniej DT kojarzono z osobą Williama Gladstone'a i Partią Liberalną, co pozwoliło ukuć określenie ''the people's William''.

Daily Telegraph został założony 29 czerwca 1855 roku przez pułkownika Arthura B. Sleigha, który użył pisma do kampanii przeciwko mającemu zostać głównodowodzącym sił brytyjskich Księciu Cambridge. Gazeta miała na początku 4 strony i kosztowała 2 pensy. Kampania nie powiodła się, sprzedaż była niewielka a Sleigh wkrótce sprzedał Daily Telegraph swojemu drukarzowi Josephowi Moses Levy'emu. Levy wznowił działalność pisma 17 września.

Times miał wówczas największy spośród wszystkich gazet Królestwa wynoszący 10 tys. egzemplarzy. Był też najdroższy – kosztował 7 pensów. Jego najwięksi rywale – Morning Post i Daily News kosztowały po 5 pensów.

Levy postanowił zawalczyć o czytelnika poprzez obniżenie ceny. 17 września 1855 roku przy pierwszym wznowionym wydaniu, użył hasła: największa, najlepsza i najtańsza gazeta na świecie. Cena egzemplarza wynosiła 1 pens.

Już po dwunastu miesiącach gazeta sprzedawała więcej egzemplarzy aniżeli Times. Miała nakład 27 tys. egzemplarzy.

Levy wyznaczył na redaktórow DT swojego syna – Edwarda, oraz Thorntona Leigh Hunta.

Na początku DT popierał Partię Liberalną i co bardziej postępowe reformy, jak np. kampanię na rzecz zniesienia kary śmierci. Thornton ebrał ekipę solidnych dziennikarzy, w kierowaniu pismem razem z Edwardem Levym wzorowali się na New York Herald. Zaczęli więc, tak jak koledzy z Nowego Jorku, opisywać sensacyjne i nieprawdopodobne historie, także kryminalne. Oto niektóre nagłówki: ''Dziecko pożarte przez świnie'', ''Niesamowite odkrycie kobieto-mężczyzny w Birmingham''. Gazeta lubiła także opisywać historie kryminalne, morderstwa itd.

Thornton Leigh Hunt zmarł w 1873. Nowym redaktorem naczlenym został Edwin Arnold, który przekierował gazetę na tory bardziej konserwatywne. Kwestionował politykę rządu Williama Gladstone'a (zwłaszcza cięcia wydatki na obronę Imperium), przychylniej patrzył na przeciwnika Gladstone'a – konserwatystę Benjamina Disraeliego. Za czasów Arnolda nakład gazety systematycznie rósł, by osiągnąć pod lat siedemdziesiątych XIX wieku ponad 240 tys. egzemplarzy.

Ważnym dla gazety był rok 1881. Gazeta pomogła wówczas rozwiązać sprawę zabójstwa biznesmena Williama Golda. Reporter DT przeprowadził swoje własne śledztwo i poprawnie zdemaskował mordercę, Percy'ego Lefroya Gdy ten zaczął się ukrywać, DT uzyskało zdjęcie Lefroya od jego gospodynii i opublikowało je. Było to pierwsze opublikowane

zdjęcie osoby poszukiwanej w historii prasy. Lefroya ostatecznie ujęto.

Gdy Arnolda w 1899 roku zastąpił W.L. Courtney, wpływy gazety były ogromne, podobnie jak jej prestiż. DT towarzyszył Grzegorzowi V (gdy był jeszcze księciem Walii) do Indii, brało udział w pogzebie królowej Wiktorii czy koronacji Edwarda VII.

W 1927 roku Harry Levy-Lawson (najstarszy syn Edwarda) sprzedał Daily Telegraph Jamesowi Berry.

W 1908 cesarz niemiecki Wilhelm II udzielił na łamach gazety kontrowersyjnego wywiadu, który mocno popsuł relacje na lini Anglia – Niemcy. W 1928 roku wnuk Levy'ego sprzedał gazetę wicehrabii Camrose Wlliamowi Berry. Obie familie (Berry i Levy-Lawson) zarządzały gazetą aż do 1986 roku, kiedy to przejął ją Conrad Black, lord Crossharbour.

W 1937 roku William Berry połączył Daily Telegraph z Morning Post.  Przez pewnien czas później gazeta miała nazwę Daily Telegraph and Morning Post.

Obecnie Daily Telegraph jest własnością braci Barclay.

Do stycznia 2004 gazeta należała do kanadyjskiego biznesmena Conrada Blacka.

Gazeta należy bezpośrednio do spółki Hollinger Inc. Black zarządzał nią poprzez spólkę Ravelston Corporation. Do Hoolinger  Inc. należą również takie gazety jak Chicago  Sun-Times czy Jerusalem Post.

W 2004, 18 stycznia Black został zwolniony z funkcji prezesa zarządu Hoolinger International (spółka należąca do Hoolinger Inc.) pod  zarzutami o nadużycia finansowe.

Bracia Barclay wykupili gazetę (po paru miesiącach walki i problemów prawniczych i innych) w czerwcu 2006 za sumę 665 milionów funtów.

Sunday Telegraph – od 1961 roku

Strona internetowa – pierwsza tego rodzaju, utworzona w listopadzie 1994 roku.

Guardian

Wydawany od 5 V 1821 w Manchesterze, od 1961 takze w Londynie

Własność Guardian News&Media

charakter liberalno-lewicowy, zbliżony do Partii Pracy

tygodnik do 1855

przeznaczony dla inteligencji związanej z Partią Liberalną (średniej klasy, nowego establishmentu)

od początku istnienia własność rodziny Scottów

Profil Guardiana

Artykuły w Guardianie plasują się po lewej stronie politycznego spektrum. Większość czytelników gazety to wyborcy Partii Pracy, albo Partii Liberalnej. Guardian uważany jest za głos ''klasy średniej''.

Historia

Manchester Guardian został założony w 1821 roku przez grupę nonkorfomistycznych biznesmenów pod przewodnictwem Johna Edwarda Taylora. MG w zamierzeniu miał ''zagorzale popierać i wprowadzać w życie idee wolności cywilnej i religijnej, popierać ówczesną Reformę (...) i wspierać, bez odniesienia do żadnej partii, z której pochodzą, wszystkie praktyczne i możliwe do zastosowania środki.

Najbardziej znany redaktor pisma, C P Scott uczynił je rozpoznawalne na arenie międzynarodowej. Scott był redaktorem przez 57 lat, począwszy od 1872 roku. W 1907 roku został właścicielem pisma, po tym jak wykupił je od syna Taylora w 1907. Scott uczynił dotychczasowy, umiarkowany profil pisma bardziej radykalnym, poparł Gladstona po podziale Liberałów w 1886, sprzeciwił się II Wojnie Burskiej, i to wbrew opinii publicznej.  Poparł sufrażystki, ale przeciwstawiał się podejmowaniu przez nie jakichkolwiek ''akcji bezpośrednich''. Guardian poparł utworzenie państwa Izrael w 1948 roku. Sam Scott miał swój udział w Deklaracji Balfoura.

Tradycyjnie powiązany z Partią Liberalną, Guardian w czasie hiszpańskiej wojny domowej stanął po stronie przeciwników generała Franco.

Po Krwawej Niedzieli, która miała miejsce w Irlandii Północnej 30 stycznia 1972 roku Guardian, w artykule z 1 lutego, obwinił organizatorów demonstracji o świadome złamanie zakazu demonstracji, które wiadomo czym miało się skończyć.

Trzy spośród czterech czołowych dziennikarzy Guardiana przyłączyło się do Partii Socjaldemokratycznej zaraz po jej powstaniu w 1981 roku, gazeta poparła również starania Tony'ego Blaira o objęcie przywództwa w Partii Pracy i zostanie premierem.

W 1983 wybuchły kontrowersje po tym , jak do Guardiana przeciekły informacje na temat broni sterowanej dalekiego zasięgu znajdującej się na Wyspach. Guardian na mocy decyzji sądu przekazał materiały władzom, zaś Sarah Tisdall – źródło przecieku – została skazana na karę więzienia.

W czasie Wojny w Zatoce, w latach 1990-1991 Guardian przeciwstawił się militarnym akcjom wymierzonym w Irak.

W 1999 roku Guardian wygrał ostatecznie sprawę o zniesławienie premiera Aitkena.

W 1999 roku Guardian poparł interwencję NATO w Kosowie.

Jeśli i idzie o interwencje w Afganistanie czy w Iraku, Guardian był zdecydowanie przeciwny tym interwencjom. Gazeta uważała jednak, że Irak musi zostać rozbrojony.

Ostatnimi czasy gazeta jest często postrzegana jako nieprzychylna izraelskiemu rządowi. Bywa określana nawet jako anty-semicka. W 2002 roku Guardian napisał, że działania Izraela w Dżaninie były tak samo odrażające jak zamachy z 11 września 2001 roku. W 2008 roku redaktor naczelny Alan Rusbridger przeprosił za artykuł i określił go jako błędny.

W październiku 2004 roku Guardian zażartował sobie niesmacznie, wzywając do zabójstwa George'a W. Busha. Ostatecznie artykuł został wycofany ze strony internetowej, zaś gazeta przeprosiła.

Kontrowersyjny artykuł pojawił się również w styczniu 2007 roku, odnośnie Rumunii, Bułgarii i ch kandydowania do struktur do Unii Europejskiej.

Strony z opiniami są zdominowane przez publicystów przyjaznych lewej stronie sceny politycznej, ale można znaleźć także głos prawicy.

Guardian Media Group – brytyjska grupa medialna posiadająca m.in gazety Observer i Guardian. Założona w 1907 roku jako Manchester Guardian Ltd. przez Charlesa Prestwicha Scotta. Dzisiaj własność grupy Scott Trust (firma założona przez Johna Scotta w 1936)

Independent

The Independent

Wydawany od 1986 w Londynie

Własność Independent News&Media

charakter liberalno-demokratyczny

Profil

Za stereotypowego czytelnika Independent uznaje się kogoś o poglądach lewicowych, interesującego się sprawami ochrony środowiska. Sami redaktorzy uważają, że gazeta odzwierciedla poglądy z obu stron sceny politycznej – zarówno prawicowe, jak i lewicowe. Gazeta nie przykłada zbytniej uwagi do dworu królewskiego.  Gazeta atakowała na pierwszej, bardzo charakterystycznej stronie, George'a Busha, Tony'ego Blaira czy państwo izraelskie.

Miała mały zatarg z premierem Tonym Blair'em.

Większość czytelników Independent to także czytelnicy Partii Pracy albo Partii Liberalnej. Charakter centro-lewicowy.

Independent – historia

Założony w 1986 roku.

Opublikowany po raz pierwszy 7 października 1986. Miał wówczas format szerokoformatowy. Wydawany był przez spółkę Newspaper Publishing Ltd. Stworzony został przez trzech byłych dziennikarzy Daily Telegraph, a mianowicie Andreasa Whittama Smitha, Stephena Glovera i Matthew Symondsa. Pierwszym prezesem Newspaper Publishing był Marcus Sieff, pierwszym redaktorem naczelnym został Whittam Smith.

Gazeta została utwozona w okresie niespokojnym dla brytyjskiego dziennikarstwa. Rupert Murdoch walczył wówczas ze związkami zawodowymi.Część załogi opuściła Timesa i Sunday Timesa i przeniosła się do Independent.

Gazeta od samego początku rywalizowała z Guardianem (o centrolewicowych czytelników), z Timesem i Daily Telegraph (o pozycję rynkową, nakład). Była to walka okupiona znacznymi kosztami. Już w 1990 roku, kiedy pojawiło się niedzielne wydanie Independent,  zyski ze sprzedaży byy mniejsze niż planowano. W latach dziewięćdziesiątych na łamach gazety rozpoczęła się kampania wymierzona w Timesa i Daily Telegraph. Independent oskarżał obie gazety o to, że są tubami propagandowymi ideologii i poglądów swoich właścicieli – odpowiednio Ruperta Murdocha i Conrada Blacka. Zamieszczano parodię stopek redakcyjnych, w których były napisane: The Rupert Murdoch, The Conrad Black i, pod spodem, The Independent.

W latach dziewięćdziesiątych pojawiły się pierwsze problemy finansowe spółki Newspaper Publishing. Gazeta nie miała jeszcze wówczas dużej grupy stałych, lojalnych czytelników. Groził jej los wielu innych dzieniików powołanych w latach osiemdziesiątych, które wkrótce upadły.

Independent został podzielony między kilku właścicieli: Independent News and Media (Sir Tony O'Reilly) (43 proc.), MGN (Mirror Group Newspapers) (43 proc.), Prisa (12 proc.). Andreas Whittam Smith opuścił gazetę.

W 1996 O'Reilly wykupił 54 proc. udziałów od pozostałych udziałowców. W tym czasie do Independent przyszli Andrew Marr (redaktor naczelny Independent) i Rosie Boycott (redaktor naczelna Independent on Sunday). Jednak problemy finansowe narastały. W 1998 Marr i Boycott opuścili gazetę. Nowym redaktorem naczelnym został Simon Kelner. W tym czasie nakład gazety spadł poniżej 200 tys. egzemplarzy. Nakład udało się podnieść, ale gazeta dalej przynosi straty. W 2002 roku Hopkinsa na stanowisku prezesa Newspaper Publishing zastąpił Ivan Fallon.

Żeby podnieść zyski, gazeta wielokrotnie zmieniała swój design.

14 maja 2004 ukazał się ostatni egzemplarz gazety w formacie szerokim. Od września 2008 roku gazeta jest w pełni kolorowa.

Pierwotnie gazeta była publikowana w formie wielkoformatowej, jednak od września 2003 roku czytelnicy dostali do wyboru tradycyjną, szeroką edycję, oraz format tabloidowy, ale oczywiście z tą samą zawartością. Wersja tabloidowa została nazwana ‘kompaktową’, prawdopodobnie po to, by nie przywodzić na myśl pejoratywnego zabarwienia kojarzonego z terminem tabloid. Mniejszy format został w zasadzie dobrze przyjęty przez czytelników i wyznaczył nową drogę rozwoju dla pozostałych brytyjskich gazet.

Bardzo szybko konkurencja Independenta – Times Ruperta Murdocha także podłapał pomysł wprowadzając własną ‘kompaktową’ wersję.

...